JJ King

Camila Isabela Alvares
ft. Eiza Gonzalez

29.01.1987

Lizbona, Portugalia

wyższe

(stara) panna

neurochirurg

okręgowy szpital ogólny

uznana klasa średnia

Meads

ekstrawertyk vs introwertyk

pracowitość vs lenistwo

pokora vs pycha

idealizm vs materializm

Poziom MG: 3

W rozgrywkach nie zgadzam się na: śmierć, nieodwracalne szkody fizyczny i psychiczne
Po uzgodnieniu zgadzam się na: dogadamy się
Trigger warning: jakieś obrzydlistwa

❮❯

Wprowadzenie

Nazwisko Alvares znane jest nie tylko w stolicy Portugalii, ale również w Eastbourne i okolicach. Rodzina słynie głównie z wybitnych lekarzy, profesorów i badaczy związanych z medycyną. W każdym pokoleniu można doszukać się niebywałych talentów, ludzi którzy poświęcają się, aby pomagać innym, jednocześnie tworząc zgraną i wspierającą się rodzinę. To pradziadek Camili jako pierwszy postawił nogę w Wielkiej Brytanii. Skromny, ale utalentowany imigrant zaskarbił sobie serca mieszkańców pracowitością i empatią. Z biegiem lat kolejni członkowie rodziny przybywali do Eastbourne i osiedlali się tu na stałe - wielu z nich kończyło jako lekarze lub wykonując zawód w jakiś sposób z medycyną związany.
Często też aranżowali małżeństwa z innymi, ambitnymi rodzinami, aby powiększać swoje wpływy i rosnąć w siłę również wizerunkowo. Flavia Gisele, czyli matka Camili, właśnie w taki sposób wyszła za mąż. Wydano ją za starszego, zamożnego patologa kryminalnego. Chodziły pogłoski, że ta rodzina macza palce w półświatku, stąd jej potęga, ale nigdy nie zostało to potwierdzone.
Matka Camili nie była jednak zainteresowana robieniem kariery zawodowej, wolała zajmować się rodziną. Była zadowolona ze swojego życia. W roku 1992 Luis Fernando Alvares, ojciec Camili, który już wcześniej wielokrotnie podróżował zawodowo do Wielkiej Brytanii, otrzymał propozycje stałej pracy w Eastbourne, gdzie przebywała już znaczna część jego rodziny. Matka Camili była wtedy w ciąży, a jaj młodszy brat miał zaledwie dwa lata. Małżeństwo zdecydowało, że Flavia zostanie w Portugalii i być może dołączy do męża za kilka lat, do czego jednak nigdy nie doszło. Luis zabrał ze sobą jedynie pięcioletnią Camilę.

1992

Ubrana w białą sukienkę dziewczynka wybiegła z przedszkolnej sali i wpadła w ramiona ojca, który osobiście przyszedł, aby ją odebrać.
— Pai, estou tão feliz em vê-lo! — zawołała ze łzami w oczach. Rozłąka z matką i adaptacja w całkowicie nowym miejscu, w dodatku bez znajomości języka, była dla dziecka nie zwykle trudna. Camila była jednak dzielna, pojętna i pewna siebie na tyle, aby cały ten proces odnalezienia się w obcym kraju, wśród innej kultury, odbył się stosunkowo szybko.

***
Pomachała ojcu z szerokim uśmiechem, odgarnęła dwa ciemne warkocze, po czym ruszyła w stronę wejścia do szkoły, dźwigając na plecach swój nowy, kolorowy tornister, wypełniony potrzebnymi do nauki książkami, przyborami i pysznym śniadaniem. Była tak podekscytowana, że o mało co nie zapomniała worka z różowymi pantofelkami, który pospiesznie przyniosła jej niania. Szkoła była prywatna, nauczyciele wymagający, a zadęcia dodatkowe, gra na fortepianie, śpiew i gimnastyka artystyczna, wyczerpujące - sukcesy przynosiły jednaka satysfakcję.

2003

Tym razem machająca Camila miała szesnaście lat. Ubierała się skromnie, ale na tyle młodzieżowo, żeby nie złapać łatki pobożnej nudziary. Ojciec rzadko odwoził ja do szkoły, więc starała się wykorzystywać te chwile na spokojną rozmowę i kilka czułych gestów. Mężczyzna był bardzo zapracowany. Ruszyła do wejścia, poprawiając torbę wiszącą jej na ramieniu. Po drodze posłała uroczy uśmiech Owenowi, przyjacielowi, który wkrótce miał zostać jej chłopakiem.

W szkole średniej zajęcia dodatkowe nieco się zmieniły. Camila zrezygnowała z gry na fortepianie i gimnastyki, zostawiając tylko śpiew. Śpiewanie było jej pasją i hobby. Po prostu to lubiła i tak relaksowała się po ciężkim tygodniu nauki, bo to nauka stała się jej priorytetem. Takie wartości narzucił jej ojciec, a ona słuchała, bo koniecznie chciała iść w jego ślady. Medycyna była światem, w który chciała wsiąknąć. Długo szukała specjalizacji, która by do niej pasowała. Konsultowała się ze znajomymi ojca, głownie lekarzami.

Wbrew pozorom miała również życie prywatne. Może nie imprezowała jak szalona, ale od czasu do czasu spotykała się z przyjaciółmi i znajomymi ze szkoły

2005

Tym razem machała na pożegnanie, bez uśmiechu, bez zaróżowionych policzków. Była blada, spięta i bliska płaczu. Pytała sama siebie jak mogło do tego dojść i nie umiała znaleźć odpowiedzi. Obwiniała siebie, obwiniała jego i przeklinała dzień, w którym wszystko przepadło. Ojciec nie odmachał i wszedł do domu jeszcze zanim odjechała, a gdy straciła go z oczu, opadła na siedzenie pasażera i zapłakała. Kierowca odwiózł ją na lotnisko, a w Portugalii czekała już na nią matka.

W wieku 17 lat Camila zaszła w niespodziewaną ciążę ze swoim, wtedy już byłym, chłopakiem. Para rozstała się się miesiąc przed pojawieniem się dwóch kresek na teście ciążowym. Głównie dlatego nie przyznała się kto jest ojcem dziecka.
Sytuacja wywołała burzę i Camila tuż po skończeniu szkoły średniej została odesłana do matki, do Portugalii. To właśnie w rodzinnym kraju studiowała, pracowała i wychowywała córkę.

W 2010 roku zmarł jej dziadek od strony matki, zostawiając jedynej córce i trójce wnucząt fortunę. Camila wpłaciła część pieniędzy na konto oszczędnościowe swojej córki.

2019

Wysiadła z samolotu w eleganckiej sukience, z okularami przeciwsłonecznymi na nosie i ciemnymi włosami, opadającymi jej aż do pasa. Był środek lata i słońce rozgrzewało jej skórę. Wiał lekki wiatr. Była zupełnie innym człowiekiem i tym razem nie pomachała ojcu.

Na początku roku dostała telefon od wuja, który w tamtym okresie był ordynatorem oddziału chirurgicznego w szpitalu w Eastbourne. Miała się zwolnić posada neurochirurga i zaproponował, że zarekomenduje ją na to miejsce. Kobieta przystała na propozycje, dochodząc do wniosku, że pomoże jej się to zawodowo rozwinąć. Razem z córką przyleciały do Wielkiej Brytanii kilka miesięcy później, aby rozpocząć nowy rozdział w życiu.

Akceptacja!

Bardzo się cieszymy, że dołączył*ś do naszego grona! Pamiętaj, że na rozpoczęcie pierwszej fabuły masz 7 dni, w czym pomoże Ci temat Kto zagra?. Nie zapomnij również o odebraniu przysługujących Ci na start odznak! W wolnej chwili zalecamy zapoznanie się z Przewodnikiem po Anglii, który ułatwi Ci wczucie się w klimat miasta. Jeśli masz ochotę, możesz rozwinąć informacje dotyczące Twojej postaci w Informatorze, założyć Kalendarz, który pomoże Ci w kontrolowaniu przebytych fabuł lub skorzystać z social media. W razie jakichkolwiek pytań, służymy pomocą. Miłej zabawy!