Freeform
I'm scared to get close, and I hate being alone
I long for that feeling to not feel at all
The higher I get, the lower I'll sink
I can't drown my demons, they know how to swim...
Obudził ją głośny krzyk, jej własny rozpaczliwy krzyk - być może miało to być wołanie o pomoc, zdeformowane przez brak panowania nad ciałem podczas snu. Usiadła przerażona i zdezorientowana na materacu, przeciągniętym na środek pokoju, w którym spała podczas remontu przepisanego na nią przez rodziców domu. Był środek nocy, a poświata księżyca, wpadająca przez okno, oświetlała stary taboret, kilka pędzli i rolek do malowania oraz zamknięty pojemnik z białą farbą do ścian. W pomieszczeniu było parno i duszno. Etiennette odgarnęła z czoła przyklejone do skóry kosmyki wilgotnych włosów i zrzuciła z siebie prześcieradło, którym przed zaśnięciem się nakryła. Drżała ze zdenerwowania, a krople potu spływały po jej skroniach i szyi. Znowu miała koszmar, jeden z tych wyraźnych, jeden z tych, które nawiedzały ją regularnie od ośmiu lat.
Sięgnęła do torby, leżącej na podłodze po jej prawej i wyjęła pudełeczko wypełnione środkami uspokajającymi. Z trudem je otworzyła - brakowało jej sił. Nakrętka odskoczyła, a część białych tabletek wysypała się na drewnianą podłogę i potoczyła po niej na wszystkie strony. Etienn zdawała się tego nie zauważyć. Pospiesznie wsunęła do ust jedną z pastylek i popiła resztką wody, która znajdowała się w plastikowej butelce, również we wcześniej wspominanej torbie. W planach na jutrzejszy dzień znajdowała się wizyta u psychologa, zakupy i zrobienie prania. Może powinna wziąć jeszcze jedną tabletkę?
Nie pamiętała pierwszych kilku lat swojego życia, spędzonych w Birmingham - mieście, w którym się urodziła. To Eastbourne było jej domem, jej oazą spokoju, ukochanym miejscem na ziemi, przynajmniej do momentu, w którym nie stał się jej trumną, dopóki nie została pogrzebana żywcem i umarła, by wrócić do żywych jako zupełnie inny człowiek.
Etiennette Marlet Delacour zawitała do Eastbourne, kiedy jeszcze nie potrafiła dobrze mówić. Przyjechała wraz z rodzicami i starszym bratem, z którym miała więź, o której większość ludzi na świecie mogła tylko pomarzyć. Ojciec znalazł pracę w firmie budowlanej, a matka została nauczycielką języka francuskiego.
Etienn była dobrą uczennicą, przykładną, pełną pasji i pełną życia. Uwielbiała taniec, muzykę i teatr. Zawsze marzyła o tym, aby zostać aktorką. Oprócz tego kochała zwierzęta i uwielbiała spędzać aktywnie czas ze swoim bratem i przyjaciółmi. Dużo mówiła o zamiłowaniu do aktorstwa i o tym, że chce spełnić swoje marzenie i pójść na studia. W wieku ośmiu lat pokochała konie i zaczęła uczyć się jazdy konnej
W liceum uczęszczała do chóru i kółka teatralnego, na zajęcia taneczne, a prywatnie uczyła się grać na gitarze. Oprócz tego, w wolnym czasie, udawała się do pobliskiej stadniny jako ochotniczka do pomocy przy koniach. Sprzątała, asystowała opiekunom i karmiła zwierzaki, czerpiąc z tego przyjemność i czując się potrzebną i przydatną, jednocześnie spełniając dobry uczynek dla zwierząt, które tak bardzo kochała.
Wszystko zmieniło się w pewien ciepły, letni wieczór w roku 2013. Nigdy nie zapomni tej daty. Była pewna, że znalazła się w złym miejscu, o złej porze i to jej wina, że sprawy potoczyły się tak brutalnie i dramatycznie. Została porwana przez grupę mężczyzn, torturowana i dotkliwie pobita. Dopiero kilka miesięcy później dowiedziała się, że napastnicy byli ludźmi, którym jej brat był dłużny dużą kwotę pieniędzy, ona robiła jedynie za narzędzie kary i zastraszenia..
Wspomnienia z napaści są wyrywkowe, jak klatki w czarno-białym filmie. Najlepiej pamięta emocje i uczucia - strach, ból, bezsilność, wstyd. Do szpitala trafiła w stanie krytycznym z obrażeniami głowy, dłoni i nóg. Miała pękniętą czaszkę, połamane palce i liczne nacięcia oraz zadrapania na ciele. Powrót do zdrowia i rehabilitacja trwały blisko trzy miesiące, jednak z fizycznymi obrażeniami młody i silny organizm całkiem nieźle sobie poradził - zostały tylko widoczne blizny, które o wszystkim przypominały.
Nijak się to miało do licznych ran na psychice i duszy.
Dziewczyna rozpadła się na miliony kawałków, których do tej pory nie potrafi zebrać w całość. Dostała pomoc psychologiczną i farmakologiczną. Stwierdzono u niej zespół stresu pourazowego, epilepsje i depresję z myślami samobójczymi. Raz targnęła się na swoje życie, ale w porę wezwano pomoc.
Po dopasowaniu odpowiednich leków i rozpoczęciu terapii Etiennette nauczyła się na nowo funkcjonować - w świecie pełnym strachu i bólu.
Żeby tego było mało, jakiś czas później była świadkiem bójki brata z dwoma mężczyznami, którzy uczestniczyli w napaści na nią. Jeden z tych mężczyzn zmarł na skutek obrażeń, a jej brat trafił do więzienia. Od tamtego momentu nic nie było już takie samo. Pasje Etienn przestały się liczyć, a o grze na gitarze, przez swoje kalectwo, mogła zapomnieć. Jej przypadłości wykluczyły również karierę aktorki, z resztą to też przestało być dla niej ważne.
Ukończyła szkołę średnią rok później, niż jej rówieśnicy i złożyła papiery na prawo, aby w przyszłości doradzać ofiarom przemocy, takim jak ona. Uważa, że dla niej i jej brata zrobiono za mało.
Odsunęła się od rodziny, a z bratem przestała utrzymywać kontakt. Musiała i potrzebowała skupić się tylko na sobie. Na studia wyjechała do Londynu, postanawiając, że do Eastbourne już nie wróci. Jej rodzice również opuścili miasto, które teraz kojarzyło się im tylko z bólem i wrócili do Francji, kraju z którego pochodzili.
Los chciał inaczej. Na ostatnim roku studiów odwiedzili ją rodzice. Namówili na powrót do Eastbourne, podarowując jej ich rodzinny dom, który od kilku lat stał pusty. Twierdzili, że tam będzie bezpieczniejsza, niż tułając się sama po nieznanym. Mimo że nie była gotowa na powrót, to pod presją się na to zgodziła. Być może chciała zmierzyć się z przeszłością? Może perspektywa posiadania swoich własnych czterech ścian wydała się faktycznie bezpieczniejszą opcją, niż mieszkanie na kampusie, wśród nieznajomych ludzi? W połowie 2018 roku spakowała się i wróciła, kończąc studia zaocznie. Znalazła pracę w niewielkiej kancelarii, gdzie uczy się zawodu jako stażystka, a w wolnym czasie pomaga za grosze w stadninie. Nawet jeśli zarobki nie są duże, to robi to, co sprawiało jej przyjemność.
Większą część pieniędzy wydaje na remont domu i kredyt studencki. Zostaje jej niewiele, ale nigdy nie narzeka.
Co teraz? Teraz rozbudowuje wokół siebie mur. Pracuje, przygotowuje dla siebie swój wymarzony dom, w którym będzie bezpieczna, do którego nikt nie może wejść, a przynajmniej nikt, kto nie dostanie wyraźnego pozwolenia. Podczas, gdy inne dziewczyny w jej wieku zbierają pieniądze na wycieczki po świecie, nowe, ekstrawaganckie auta, markowe ciuchy lub zakładają szczęśliwe rodziny, ona zbiera na kamerki, które będzie mogła zainstalować w domu i na podwórzu, na system alarmowy, szyby kuloodporne, która wstawi w okna i wzmocnione drzwi z porządnym zamkiem. Stworzy fortece, gdzie nikt już jej nie skrzywdzi. Oprócz tego stara się rozwijać zawodowo.
And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would like to say to you, but I don't know how
Because maybe
You're gonna be the one that saves me
Ciekawostki
- W wieku siedemnastu lat została porwana przez członków gangu, którym jej starszy brat winny był dużą sumę pieniędzy. Porywacze znęcali się nad nią fizycznie i psychicznie przez dwa dni, co miało być ostrzeżeniem i dodatkową motywacją dla jej brata.
- Nie wychodzi z domu po zmroku, a i w dzień ogranicza wyjścia. Jeździ oczywiście do pracy, na zakupy i czasami do parku lub nad wodę, ale jest niezwykle ostrożna i czujna.
- Lokalna policja przyzwyczaiła się już do telefonów Etiennette, która od czasu do czasu zgłasza podejrzane aktywności wokół jej domu. Zazwyczaj jedyną czynnością policjantów, było uspokajanie dziewczyny i wyjaśnianie jej, że nic złego się nie dzieje i jest bezpieczna.
- Odkąd powróciła do miasteczka nie odnowiła żadnych znajomości ze szkoły czy podwórka. Jeżeli ktoś to zrobił, to była całkowicie jego inicjatywa. Nie szuka znajomych na siłę, chociaż samotność coraz bardziej jej doskwiera.
- Po powrocie do Eastbourne zmieniła psychologa i przez pierwsze pół roku odwiedzała go dwa razy miesiącu, teraz wizyty ograniczyły się do jednej w miesiącu. Bierze leki, bez których nie potrafiłaby w miarę normalnie funkcjonować. Męczą ją koszmary i wspomnienia traumatycznych wydarzeń. Nie ufa ludziom, ma ogromne kompleksy i problem z nawiązywaniem nowych znajomości. W zasadzie jakiekolwiek interakcje z osobami, z którymi nie ma częstego kontaktu sprawiają jej trudności.
- Kocha zwierzęta i praca z końmi sprawia jej przyjemność. Wśród nich czuje się swobodnie i spokojnie. Dzięki temu każdy kolejny dzień przypomina jej, że ma po co żyć.
- Zarobione pieniądze wydaje na kredyt, leczenie oraz remont domu. Żywi się głównie przecenionymi konserwami i dodatkami jak chleb, czy warzywa, na które wydaje grosze. Ubrania ma głównie stare, ale zadbane. Nie lubi pokazywać ciała, bo wstydzi się blizn.
- Etienn podróżuje po miasteczku głównie na swoim rowerze. Oprócz tego odkupiła od sąsiadów auto, po wyjątkowo okazyjnej cenie, w razie gdyby musiała udać się w dalszą podróż lub zrobić większe zakupy albo coś przewieźć.
- Najczęściej można spotkać ją w miejscu pracy, w stadninie lub w domu, który w wolnym czasie remontuje. Czasami wyskoczy po zakupy lub do psychologa. Nie wychodzi z domu po zmroku i nie otwiera nieznajomym.
- Jej rodzice mieszkają we Francji i kontaktują się z córką głownie telefonicznie. Starszy brat dziewczyny odsiaduje wyrok w więzieniu - Etienn nie odwiedziła go ani razu.
- posiada konia, którego kupiła z oszczędności, krótko po swoim powrocie do Eastbourne. To miłość od pierwszego wejrzenia.
