JJ King

Eleonore Roberta Beckett
ft. Aslihan Malbora

06 czerwca 1998r

Watford

IV rok studiów medycznych na University of Brighton

panna

studentka / kelnerka

The Farm @ Friday Street

Pracownicy Usług

Upperton

ekstrawertyk vs introwertyk

pracowitość vs lenistwo

pokora vs pycha

idealizm vs materializm

Poziom MG: 3

W rozgrywkach nie zgadzam się na: śmierć oraz trwały uszczerbek na zdrowiu
Po uzgodnieniu zgadzam się na: myślę, że wszystko jest do obgadania, niech się dzieje!
Trigger warning: uzależnienia, nagość, wulgaryzmy - aczkolwiek staram się wszystko opisywać ze smakiem.

❮❯

If Tomorrow Never Comes

Mając pięć lat, popsułam lalkę. Była piękna. Miała błękitną sukienkę ze srebrzystymi obszyciami, usta koloru soczystej wiśni oraz złote włosy układające się w anielskie loki. Była moją ulubioną lalką – jedyną lalką. Wzięłam nożyczki i obcięłam jej złote loki. Widziałam jak leżą na podłodze, ale nie czułam, żebym robiła coś złego. Później, czarnym flamastrem, pomalowałam jej usta. Nie uśmiechały się już, a ja nie przestawałam się na niej wyżywać. Zdjęłam jej błękitną sukienkę. Długo się jej przyglądałam. To chyba ona podobała mi się najbardziej. Nie zniszczyłam jej. Po prostu wyrzuciłam ją do kosza. Od tego czasu pozbyłam się wielu rzeczy. Ale przestałam niszczyć to, co piękne. Zaczęłam niszczyć samą siebie.

Begin The Begin

Urodziłam się w Watford w hrabstwie Hertfordshire. Z rodzicami, a właściwie z matką i jej przyjacielem mieszkałam do dziewiątego roku życia. Badania dowodzą, że dzieci w przedziale od czterech do siedmiu lat, niewiele zapamiętują ze swojej przeszłości – wspomnienia są mgliste, pourywane, a czasami nawet nieprawdziwe, stworzone w wyniku kreatywnej aktywności mózgu. Zakładam więc, że część moich wspomnień to jedynie wytwór mojej wyobraźni. To o wiele przyjemniejsze niżeli przyznanie, że wrzaski, agresja i alkohol były istotą mojego dzieciństwa. Później zamieszkałam z bratem, który wyciągnął mnie z toksycznego środowiska zapewnianego przez matkę. Było nam dobrze we dwoje. Nie musiałam więcej udawać, że jestem szczęśliwa, a naprawdę zaczęłam to szczęście odczuwać. Dostałam też nową lalkę – jeszcze piękniejszą.

Wishin' And Hopin

Uczęszczanie do publicznej szkoły w najgorszej dzielnicy miasta, w której zdawalność egzaminów wahała się między trzydzieści a pięćdziesiąt dwa procent, nie dawało szalonych perspektyw rozwoju. A ja byłam ambitna. Zbyt ambitna na tę placówkę. Umiejętność logicznego myślenia, doskonała pamięć i chęć rozwoju były czymś niespotykanym wśród uczniów, którzy większość czasu spędzali na boiskach, w melinach, lub dorabiając na boku. Nauka była tam ostatecznością. Więc na przekór stereotypom, skupiłam na niej całą swoją uwagę. Prawie całą.
Bo przecież, choć pod wieloma względami wyjątkową, byłam nastolatką. Chciałam przeżywać przygody, doświadczyć szaleńczej miłości, zaskarbić sobie dozgonną przyjaźń ulubionej koleżanki i napsuć krwi starszemu bratu, który niczym ojciec, którego nigdy nie miałam, otaczał mnie swoim nadopiekuńczym ramieniem. W związku z powyższym, mając siedemnaście lat, doświadczyłam już, jak to jest, mieć złamane serce, stracić najlepszą przyjaciółkę i zawieźć zaufanie najbliższej osoby, jaką był dla mnie brat. Za to oceny wciąż miałam nienaganne.

Stworzyłam plan:
1. Ukończyć szkołę średnią (najwyższe oceny, dodatkowa działalność na rzecz społeczeństwa, duża ilość kółek zainteresowań).
2. Chemia, biologia, nauki społeczne – główne przedmioty, na których należy się skupić.
3. Namówić brata na przeprowadzę.
4. Dostać stypendium.
5. Zostać lekarzem.

To był plan doskonały obejmujący najważniejsze wydarzenia, do których musiałam doprowadzić. Zdecydowałam, że podporządkuje swoje życie tym wytycznym. Kierując się nimi, miałam osiągnąć szczyt. Nie zauważyłam, kiedy życie zaczęło przelatywać mi między palcami. Skoncentrowana na odhaczaniu kolejnych etapów planu, zgubiłam gdzieś radość; zgasłam.

Here's To The Future

Ciężko pracowałam, ale się opłaciło. Dostałam się na medycynę, spełniłam wszystkie wymagane warunki i otrzymałam upragnione stypendium, dzięki któremu nie musiałam martwić się o czesne, cholernie wysokie czesne. Wraz z bratem wybraliśmy Eastbourne, gdzie bez większych problemów przyjęto mnie na studia medyczne. Miałam osiemnaście lat, kiedy tutaj przyjechałam i od pierwszej chwili wiedziałam, że to będzie miasto, do którego będę pasowała. Popołudniami pracowałam jako kelnerka. Okropnie wspominam szczególnie pracę w małym bistro, do którego przychodzili robotnicy z pobliskiego placu budowy. Ich spojrzenia po dziś dzień napawają mnie obrzydzeniem. Przetrwałam to. Powtarzałam sobie, że każdy zaoszczędzony funt zbliża mnie do osiągnięcia celu. Nigdy nie miałam w zwyczaju narzekać – kiedy rodzisz się w „rodzinie” podobnej do mojej, niewiele rzeczy jest w stanie cię złamać. Nigdy wcześniej nie byłam tak szczęśliwa – może poza niedzielami, w które brat zabierał mnie na lody miętowe z czekoladową posypką. Myśląc o Watford, to właśnie za nimi tęsknię najbardziej. Wracając na właściwe tory historii, medycyna okazała się strzałem w dziesiątkę. Była nie tylko dziedziną trudną, ale piękną w swojej złożoność. Dała mi też możliwość rywalizacji; szybko przekonałam się, że nie tylko ja mam świetną pamięć, wysokie ambicje i predyspozycje do miana najlepszego studenta na swoim roku. Otaczały mnie genialne umysły, a ja cieszyłam się z tego powodu jak dziecko.

Love/Addiction

Z każdym semestrem stopień trudności wzrastał. Przez pracę – bo wciąż starałam się pomagać bratu i dokładać z własnej kieszeni do czynszu – przestałam nadążać. Nie mogąc zrezygnować z comiesięcznych wpływów na konto, zaczęłam szukać innego rozwiązania. Musiałam wydłużyć dobę. I choć z pozoru mogło wydawać się to niemożliwe, udało mi się. Wtedy poznałam aderall; brany w odpowiednich dawkach i w regularnym odstępie czasu powodował, że mniej czasu musiałam poświęcać na sen, a moja koncentracja wzrastała. Wprawdzie szybko zaczęłam odczuwać negatywne konsekwencje, ale przecież każda dwudziestolatka doskonale wie, jak zatuszować cienie pod oczami przy pomocy odrobiny korektora!



1. Ambicji nie można jej odmówić; ma silne poczucie godności osobistej, co opiera się na stawianiu sobie trudnych celów i upartym dążeniu do ich realizacji.
2. Jest studentką przedostatniego (czwartego) roku medycyny. Gorliwie przygotowuje się do wszelkich egzaminów, nie pozwalając sobie na potknięcia. Kariera lekarska to jej jedyny plan na przyszłość. Nie przygotowała – bo uważa, że nie ma takiej potrzeby – żadnej innej koncepcji na życie.
3. Uwielbia biżuterię.
4. Jest dość wybredna w kwestii jedzenia. Wielu produktów nie dotknie, nie wspominając o ich spożyciu.
5. Mieszka z bratem oraz jego partnerką, będącą obecnie w trzecim miesiącu ciąży. Wspólne życie zaczyna robić się dla całej trójki coraz bardziej uciążliwe, przez co Ell rozważa wyprowadzkę.
6. Pracuje dorywczo – bywa kelnerką, czasami sprząta w hotelach, wyprowadza psy sąsiadów, a nawet pomaga pakować zamówienia w małej księgarni wysyłkowej. Pieniądze sumiennie odkłada.
7. Potrafi szyć. Często też przerabia ubrania wedle własnego pomysłu. Bywa kreatywna w dobieraniu elementów garderoby.

Akceptacja!

Bardzo się cieszymy, że dołączył*ś do naszego grona! Pamiętaj, że na rozpoczęcie pierwszej fabuły masz 7 dni, w czym pomoże Ci temat Kto zagra?. Nie zapomnij również o odebraniu przysługujących Ci na start odznak! W wolnej chwili zalecamy zapoznanie się z Przewodnikiem po Anglii, który ułatwi Ci wczucie się w klimat miasta. Jeśli masz ochotę, możesz rozwinąć informacje dotyczące Twojej postaci w Informatorze, założyć Kalendarz, który pomoże Ci w kontrolowaniu przebytych fabuł lub skorzystać z social media. W razie jakichkolwiek pytań, służymy pomocą. Miłej zabawy!