JJ King

Keanan Barnaby Hale
ft. Frank Carter

26/02/1989

Reading, Anglia

wyższe — licencjat, technologia żywności

kawaler

szef kuchni

Bistrot Pierre

nowi zasobni pracownicy

Upperton

ekstrawertyk vs introwertyk

pracowitość vs lenistwo

pokora vs pycha

idealizm vs materializm

Poziom MG: 3

W rozgrywkach nie zgadzam się na: śmierć i paraliż/stan wegetatywny postaci
Po uzgodnieniu zgadzam się na: zasadniczo wszyściutko poza powyższym
Trigger warning: brak

❮❯

Are you sure? You don't look sure
And we've been in this mess before

___Narodziny Keanana nie były szczególnie radosnym wydarzeniem. W wieku 7 lat usłyszał pierwszy raz od swojej matki, że był wpadką. Ja tylko żartuję, Keanan. Jezu święty, jesteś zbyt wrażliwy! Nie był zbyt wrażliwy, ale zdecydowanie był niechciany. Obecność ojca w jego życiu była trochę ludową legendą — wszyscy mówili, że zdarzało mu się bywać w domu, ale pojawiały się wątpliwości co do tego. Pozostawiał po sobie jakieś ślady; skarpetki przy koszu z brudnym praniem, kubek po kawie na parapecie po „jego” stronie łóżka, ale czy ktoś złapał go przy ściąganiu tych skarpetek, albo piciu z tego cholernego żółtego kubka...? Ostatecznie dla matki Keanana najważniejsze było to, że na koncie bankowym pojawiały się pieniądze. Z pieniędzmi łączyły się drobne przyjemności, a dla Donny jedną z nich był alkohol.
___W życiu rudzielca nie było miejsca na dziecinne radości; był On i obowiązki, które musiał wypełniać, żeby dom chociaż trochę przypominał „dom”, a matka była zadowolona. Tylko że ona nigdy nie była zadowolona. Szczególnie wtedy, kiedy przez problemy w szkole z zachowaniem Keanana, chłopiec został wysłany do poradni psychologicznej i kolejno psychiatry. Gniew i nienawiść do matki były jedynie małym promilem jego problemów, z jakimi przyjdzie mu się zmagać do końca życia. Diagnoza nie zawsze przynosi ulgę.
___Paraliżujący strach przed zawiedzeniem rodziców plus zmęczenie ciągłą walką z objawami nieleczonej dwubiegunówki, przeplatanej z symptomami ADHD, nie pozwalały K. rozwinąć skrzydeł na żadnym etapie edukacji. Prześlizgiwał się między klasami, koniec końców odbębniając jedynie wymagane minimum. Dzięki temu miał za to trochę czasu, żeby dorabiać na boku i mieć swoje zaskórniaki na fajki i alkohol, których tak bardzo potrzebował, żeby przetrwać ze swoją toksyczną i narcystyczną matką. Najpierw zmywak w wieku 15 lat, rok później krojenie cebuli i obieranie ziemniaków, aż w końcu w wieku 17 lat wrzucił na patelnię swojego pierwszego wieprzowego kotleta. W zgiełku i chaosie kuchni znalazł swoją bezpieczną przystań. Doceniany za swoją niewyparzoną mordę, niekończące się pokłady energii i przede wszystkim oddanie i poświęcanie każdej wolnej chwili gotowaniu, został przy garach na dłużej. Poczuł się chciany, zauważony i potrzebny. Tylko tyle było mu potrzebne do zagłuszenia demonów, które mnożyły się między jego wnętrznościami.

I feel like I'm breaking under the heaviest weight - I don't belong here but here is where I wait.

___Studia, kuchnia, imprezy. Trio, które nadawało rytm jego życiu. Studia, kuchnia, imprezy, kuchnia, imprezy, studia... Z obskurnej knajpy, która podawała jedynie fish and chips, udało mu się wkręcić do restauracji, która w swoim menu miała dania, które brzmiały jak śmiertelne choroby, a nie coś, co miało być zdatne do jedzenia. Kean w wieku 20 lat miał poznać znaczenie kuchni molekularnej, która roztrzaskała jego pojęcie o rzeczywistości kulinarnej w drobny mak. W tym samym czasie całe jego życie było roztrzaskane. Żonglowanie nałogami, slalom między myślami samobójczymi, destrukcyjnymi zachowaniami i niechęcią do każdej napotykanej osoby, odcinały go od rzeczywistości. Kiedy na jego dłonie został złożony papierek ukończenia szkoły i pierwszy certyfikat ze szkoły kulinarnej, w ten sam dzień spakował plecak i wyjechał z Reading. Przecież ucieczka przed samym sobą, to najlepsza forma radzenia sobie z problemami!
___Bistrot Pierre było pierwszym, ale też jedynym miejscem, do którego aplikował po przyjeździe do Eastbourne. Cel był jeden — przejąć kontrolę nad kuchnią, odmienić swoje życie, być lepszym człowiekiem. Problem był jednak taki, że nie wiedział, co to znaczy „być lepszym człowiekiem” i jak zabrać się za „odmienianie życia”, dlatego całą swoją energię skierował na zostanie szefem kuchni. Wiązało się to z podkładaniem świni każdemu, kto stanął mu na drodze... ale przecież mamusia nauczyła go, jak być manipulatorem i skończonym śmieciem. Był najlepszą i najgorszą wersją samego siebie. Był alfą i omegą jednego dnia, aby kolejnego rzygać ze strachu, że za chwilę może stracić wszystko. Chora obsesja i zafiksowanie na jedynym celu, jaki posiadał w życiu, okazało się popłacać. Los zaczął się niemrawo uśmiechać w jego stronę. Uzyskanie tytułu szefa kuchni przyniosło jednak rozgoryczenie... Co teraz? Dlaczego nie odczuwam radości, szczęścia, spełnienia...
___Uczucie pustki, gniewu i nienawiści zaczęło się rozrastać. Narastające napięcie zaczęło popychać go do coraz to bardziej agresywnych reakcji na najprostsze życiowe trudności. W jego głowie zaczęło pojawiać się więcej pytań niż odpowiedzi. Po dzień dzisiejszy mając te ponad 30 lat na karku, Keanan nakłada maskę za maską, tuszując swoje problemy i odcinając się od nich, ciągle uciekając albo w najbardziej nieodpowiedzialne zachowania, albo zaszywając się w kuchni i zapominając o bożym świecie, który przynosi przecież jedynie rozczarowanie.

Akceptacja!

Bardzo się cieszymy, że dołączył*ś do naszego grona! Pamiętaj, że na rozpoczęcie pierwszej fabuły masz 7 dni, w czym pomoże Ci temat Kto zagra?. Nie zapomnij również o odebraniu przysługujących Ci na start odznak! W wolnej chwili zalecamy zapoznanie się z Przewodnikiem po Anglii, który ułatwi Ci wczucie się w klimat miasta. Jeśli masz ochotę, możesz rozwinąć informacje dotyczące Twojej postaci w Informatorze, założyć Kalendarz, który pomoże Ci w kontrolowaniu przebytych fabuł lub skorzystać z social media. W razie jakichkolwiek pytań, służymy pomocą. Miłej zabawy!