JJ King

Helen Garden
park

Położony na szczycie klifu Helen Garden kojarzony jest przede wszystkim ze wspaniałymi widokami na molo oraz kanał La Manche, jednak oferowanych w tym miejscu atrakcji jest znacznie więcej. Popularną rozrywką jest gra w minigolfa oraz francuskie Pétanque. Dzieci znajdą tu duży plac zabaw, wiele małych sklepików z pamiątkami i przekąskami, a rodzice odrobinę relaksu na leżakach oraz licznych ławeczkach. Park przystosowany jest dla osób niepełnosprawnych.

Zasady gry w Pétanque

Szczerze powiedziawszy to była, delikatnie mówiąc, podekscytowana. Dawno czegoś takiego nie czuła. Charles wydawał się inteligentnym i poukładanym mężczyzną, w dodatku był przystojny i uprzejmy. Była przyjemnie zaskoczona, gdy zaprosił ją na spacer w walentynki. Przez cały dzień nie umiała myśleć o niczym innym. Przypaliła śniadanie i wylała kawę na koleżankę z pracy, co sprawiło, że jej dzień wcale nie był tak lekki, jak myślała że będzie. W dodatku w pracy usłyszała historię, która chwyciła za jej delikatne serduszko i mocno je ścisnęła. Musiała się oczywiście podzielić wszystkim z Charlesem, więc gdy już spacerowali szeroką ścieżką, pomiędzy łąkami, a on spytał jak minął jej dzień, nie omieszkała wszystkiego opisać.
— Dzisiaj przywieźli do nas chłopaka z wypadku. Główny chirurg zdecydował, że trzeba amputować mu nogę. Tak bardzo mu współczułam, taki młodzieniec z całym życiem przed sobą. Przyjechała do niego dziewczyna. Okazało się, że jest chora na raka. Gdy tylko powiedziałam jak bardzo im współczuję, wiesz co mi odpowiedziała?
Uśmiechnęła się lekko, zerkając na mężczyznę, spacerującego u jej boku. — “Bez smutku nie zaznalibyśmy smaku radości”
Uniosła lekko brwi. — Dasz wiarę? Czasami mam wrażenie, że młodzież dorasta dużo szybciej, niż powinna…
Spojrzała przed siebie, przez chwilę znowu zastanawiając się nad słowami chorej na raka dziewczyny. Miała rację. Ją też spotkało wiele smutnych rzeczy, jednak skończyły się radośnie, a ten wcześniejszy smutek sprawił, że faktycznie cieszyła się później dużo bardziej. Przede wszystkim po prostu doceniała swoje szczęście.

@Charles Gold

Odpowiedź Gabiela przyniosła Aidenowi tylko chwilą ulgę. Kiedy już się z nim umówił, dla odmiany zaczął się stresować przed nadchodzącym spotkaniem. Kompletnie nie wiedział czego się po nim spodziewać, jak będzie wyglądało ani co powinien zrobić. Wiedział tylko, że bardzo chce się spotkać z przyjacielem i wszystko mu wyjaśnić, bo zdecydowanie na to zasługiwał... Nie miał jednak pojęcia, jak mu to wszystko wyjaśni, żeby jeszcze bardziej nie namieszać. Przeanalizował w głowie kilka scenariuszy, ale wciąż miał wrażenie, że gdy już dojdzie do spotkania, to żaden z nich na nic mu się nie zda.
Mogłoby się wydawać, że park w centrum miejsca nie jest najlepszym miejscem na takie spotkanie, ale prawda była taka, ze wszyscy byli pochłonięci swoimi sprawami. Mnóstwo ludzi korzystało z pięknej pogody i Aiden prawdopodobnie byłby jedną z tych osób, gdyby nie to, że na barkach wciąż niósł spory ciężar. Był też mocno niewyspany i nieco bledszy niż zwykle, ale i tak wiosna aura pozytywnie na niego wpływała, dając jakąś taką równowagę psychiczną i powoli napełniając go spokojem. Siedział na ławce, wciąż trochę nerwowo bawiąc się źdźbłem trawy czy innym kwiatkiem i od czasu do czasu podnosząc głowę aby zobaczyć, czy Gabryś przypadkiem nie nadchodzi.


@Gabriel Kendrick

Siłą rzeczy Gabriel nie przeżywał tego wszystkiego tak intensywnie jak Aiden. Oczywiście, nie było mu to wszystko obojętne, ale przy tym wszystkim był już pogodzony z tym, kim był i, nie ukrywajmy, nie był to pierwszy raz, gdy z kimś się pocałował po alkoholu. Ten jeden raz był jednak zgoła inny, bo darzył Aidena pewnymi uczuciami. Te uczucia sprawiły, że widząc, jakie to zakłopotanie i konsternację w nim wywołało, odczuwał... pewne wyrzuty sumienia. Zdecydowanie tego wszystkiego nie żałował, ale mógł zgodzić się z tym, że mógł to rozegrać inaczej. Lepiej. Znając już trochę Aidena, dał mu przestrzeń. Chciał mu dać do zrozumienia, że to wcale nie musiało nic między nimi zmieniać i uszanuje jego wolę. Na razie zatrzymał się na etapie dawania przestrzeni, ale na szczęście wkrótce Aiden sam się do niego odezwał, co go ucieszyło, bo świadczyło o tym, że jeszcze nie wszystko stracone.
W pracy długo myślał o zbliżającym się spotkaniu. Klientów nie było zbyt wiele, więc miał na to dużo czasu i starał się obrać najbezpieczniejszą drogę, w jakiś sposób przewidzieć, czego może się spodziewać. Również się stresował, ale ten stres nie wpływał jakoś znacząco na niego. Kiedy po pracy zjawił się w parku, niemal nie pomylił jakiegoś typa z Aidenem. Chwilę pokręcił się po alejkach, aż wreszcie rozpoznał go na ławce, co już wywołało narastającą gulę w gardle. Pomachał mu z daleka, gdy podniósł na niego wzrok, przyspieszając trochę kroku.
- Cześć, wybacz, że się trochę spóźniłem - powiedział, usiłując zabrzmieć jak najbardziej naturalnie i chociaż zgrywać pozory trzymania się w garści.

@Aiden Craven

Rozpoznawszy w nadchodzącej postaci Gabriela, Aiden odmachał mu, niejako potwierdzając, że również go zauważył. Chociaż ten lekko się spóźnił, Aidenowi nawet nie przeszło przez myśl, że mógł chcieć go wystawić. Był pewien, że prędzej czy później przyjdzie, ale gdy już go ujrzał, wcale nie poczuł się dużo lepiej. Z jednej strony ucieszył się na jego widok, a z drugiej nie zapomniał o powodzie spotkania, który już nie napawał go takim optymizmem.
- Nie szkodzi... Mogłem lepiej sprecyzować swoją lokalizację - powiedział, domyślając się, że właśnie to stało za spóźnieniem przyjaciela. - Przepraszam za ten emocjonalny wysryw w nocy, powinienem był Ci to wszystko powiedzieć w oczy - rzucił prosto z mostu, nie mogąc dłużej w sobie tego trzymać. Wyglądał na skrępowanego całą tą sytuacją, ale wciąż liczył na to, że uda im się to wyjaśnić, żeby było jak dawniej. Albo lepiej. Póki co jednak nawet nie wiedział, jakie przemyślenia miał na ten temat Gabriel, bo nie odpowiedział mu na wiadomość w żaden sposób, poza tym, że zgodził się na spotkanie. To w sumie i tak było więcej, niż Aiden się spodziewał.

@Gabriel Kendrick