#3
Wpadnij po pracy, zamówimy jakieś żarcie.
Wysyła krótką wiadomość do Diane, ale nie spodziewa się jej za szybciej niż godzinę (zresztą blondi i tak ma klucz, nie musi czekać na korytarzu, nawet gdy przybędzie przed jego powrotem) więc postanawia skorzystać z okazji, że cholerny deszcz przestaje na chwilę padać i wychodzi pobiegać. Nie ma takiej kondycji jak jeszcze niedawno, powinien wreszcie wrócić do sportu – notuje w swojej głowie – i zaczyna od razu.
Żałuje swojej decyzji równie szybko.
Nawet mimo puchowej kamizelki i rękawiczek pizga niemiłosiernie, po niedługim czasie traci czucie w palcach u stóp i dłoni, ale biegnie dalej. Wzdłuż plaży smaganej bezlitosnym, słonym wiatrem, aż do molo i z powrotem. Ciężka muzyka nadaje mu rytm, a on myśli o serii dziwnych spotkań z ostatnich dni. Zwłaszcza o jednym.
Nie wie dlaczego wieczór w pubie, gdy widzi Paula po raz pierwszy od dziesięciu lat, od
tamtej nocy, wywiera na nim taki nacisk. Gwałtownie przerwana interakcja pozostała ich tajemnicą, z jedynej świadkini zostały już pewnie tylko prochy i kości, zakopane trzy metry pod ziemią. Nie jest jego pierwszym ani ostatnim, trudno było temu przypiąć jakąkolwiek etykietę ze względu na zaistniałe ówcześnie okoliczności, ale wciąż Delaney plątał się między jego myślami. Syndrom niedokończonej sprawy?
Gdy ponownie przekracza próg swojego mieszkania jego ciało wysyła całkowicie sprzeczne sygnały. Trzęsie się z zimna, ale jednocześnie czuje jak wysiłek rozgrzewa zastałe tkanki. Oddech jest krótki i urywany po sprincie na ostatniej prostej. Wpada pod prysznic, najpierw odkręca gorącą wodę, mydliny spłukuje już lodowatą. Powinien myśleć o pracy. Nie żeby nie zarywał wystarczającej ilości nocy przygotowując kolejne wzory i szkice, ale dezorientacja i brak skupienia nie pomagają. Nawet praca nie jest dla niego teraz ucieczką. Dzwoni zatem do tej tajskiej knajpy i zamawia obojgu po przystawce i głównym daniu, zanim zrobi coś głupiego.
@Diane Blythe
