Spodziewałem się tego, że ogier może się pogubić w zmniejszonych odległościach. Kusiło mnie, żeby zostawić go z tym samego, żeby się nauczył myśleć, ale widząc jak dynamicznie wchodzi w korytarz, nie powstrzymałem się przed wyciszającym, zwalniającym "hoooł". Chyba jednak za bardzo mi zależało na jego bezpieczeństwie, co i tak się na niewiele zdało, bo jak zwykle nie posłuchał, tylko postanowił przekonać się o błędzie na własnej skórze. Na szczęście był wystarczająco silny i gibki, żeby i tak pokonać wszystkie przeszkody na czysto. Pytanie czy miał z tego wyciągnąć jakąś naukę.
Jak się można domyślić, od razu zachęciłem Salvatore do drugiego podejścia, które prawdopodobnie było już bardziej płynne. Następnie podszedłem do przeszkód, żeby ponownie je zmodyfikować. Tym razem zostawiłem ogierowi tylko trzy przeszkody - krzyżak, stacjonatę oraz okser. Między pierwszymi dwoma przeszkodami zostawiłem drągi, wymuszając na siwym utrzymanie prawidłowych odległości. Miało mu to pomóc w pokonaniu ostatnich dwóch przeszkód, które znowu urosły do 130 i 140 centymetrów, czyli tylu, ile czasami zdarzało się nam skakać treningowo. Skoro pod siodłem nie sprawiało to Salvie problemów, to luzem tym bardziej nie miało to dla niego stanowić wyzwania, ale chcąc nie chcąc, musiał w ten sposób, małymi krokami, łapać docelową wysokość. Kiedy przeszkody były już gotowe, znowu umożliwiłem ogierowi wejście w korytarz, tym razem mając nadzieję na zaobserwowanie jakiejś techniki.
@Salvatore
