Uśmiecha się, kiedy w końcu pada pytanie. Tak, jak myślała – Berlusconi musi wiedzieć więcej , potrzebuje mieć poczucie kontroli. Roma nie zamierza mu jednak odpowiadać od razu. Odkłada opakowanie po makaronie na stolik, oblizuje palce i podnosi się z łóżka. Myje dłonie w umywalce w przedziwnym, maleńkim aneksie kuchennym w pokoju, który faktycznie okupuje już może zbyt długo. Krytycznym wzrokiem ocenia, że faktycznie jest brudna i może przesadziła z tym zniechęcaniem go do siebie. Wzdycha przec...

Nie ufa mu. Jest o wiele silniejszy i nie rozumie intencji, które go tu dziś przyprowadziły. Chociaż pasuje jej to do obrazu, który zdążyła usnuć w swojej głowie. Dante jest szukającym poklasku egocentrykiem. Owszem, nie podoba mu się to, że policja stale wodzi za nim wzrokiem, ale z drugiej strony nie w smak jest mu jej obojętność. L u b i uwagę. Znajduje przyjemność w tej zabawie w uciekającego króliczka. Barrow podejrzewa, że żyje dla tego zainteresowania. Posłusznie odkłada więc broń na szaf...

Roma ma lekkiego kaca, którego winowajcą jest butelka alkoholu, stojąca przy szafce nocnej, zgrabnie i przypadkiem przysłonięta hotelową zasłoną. Chwilę zajmuje jej więc przeprocesowanie sytuacji, w której właśnie się znalazła. Nie miała dzisiaj zamiaru nawet wychodzić z tego pokoju, a co dopiero przyjmować gości. Zwłaszcza głównych podejrzanych w swoim obłąkanym śledztwie. Przygląda się intruzowi z mieszanką zdziwienia i niepokoju. Nie potrafi odgadnąć jego intencji i nawet z umysłem przysłonię...

Chciałaby wyglądać na poruszoną, żeby choć raz Anthony mógł przyznać przed kolegami, że nie jest pozbawionym emocji robotem, który ewentualnie oblewa się zimną furią, kiedy coś idzie nie po jego myśli. Ściąga więc brwi, nieco teatralnie, bo w wymuszonym grymasie. Istotnie, opisywana przez mężczyznę historia jest dość… makabryczna. Barrow odczekuje więc chwilę, pozwala temu całemu dramatowi wybrzmieć i podnosi się z łóżka. Krąży niespokojnie bosymi stopami po hotelowej wykładzinie, jakby poważnie...

Najpierw patrzy na niego w niedowierzaniu, przesuwa wzrokiem po jego twarzy, jakby umknęło jej jakieś zdanie, które wypowiedział. Ale po chwili jest już pewna, że zlekceważył wszystko, co wyrzuciła w jego kierunku i stoi w milczeniu z wyciągniętym w jej stronę kubkiem lemoniady. Zaciska spierzchnięte usta i powoli, chociaż niepewnie, zabiera kubek z jego dłoni. Stara się pić z dostojnością godną damy, jednak przełyka zbyt szybko, jakby pośpiech miał jej zagwarantować, że ludzie przestaną zwracać...

*** Kiedy budzi się rano, okazuje się, że świat nie runął. Co prawda powieki otwiera powoli, jakby przestraszona, czy nie wisi nad nią jeden wielki publiczny ostracyzm, ale w domu jest dość cicho. Roma wychodzi ze swojego pokoju w bieliźnie nocnej i rozpuszczonych, długich włosach, poszukując nowego odcinka kroniki towarzyskiej. Jedna z ostatnich służących pracujących w posiadłości informuje ją, że nic dzisiaj się nie pojawiło. Lady Barrow upewnia się jeszcze, która jest godzina, a odpowiedź ści...

Anthony uśmiecha się lekko, jakby przykrycie nim zupełnie odmiennych myśli nie stanowiło dla niego wyzwania. Podnosi Marie w górę, tak jak prowadzący w każdej innej parze i przygląda się jej zaróżowionej cerze. Byłby głupi, gdyby nie zauważył, jak na nią działa. Zastanawia się przez moment, czy wspomniana przyjaciółka zdążyła wpoić jej te wszystkie swoje durne zasady. Czy w trakcie poszukiwania męża stanie się tak samo n u d n a, jak przytrafiło się to Romie. Zagryza mimowolnie usta i odstawia l...

Nie jest zadowolona z obrotu, jakie przybrały sprawy. I że konkretnie, ów obrót dzieje się na parkiecie, na oczach wszystkich, kiedy Anthony mocno, czasem nawet zbyt, przyciąga ją do siebie. Nie podoba jej się, jak się do niej odzywa. Ani to, że z jakiegoś powodu rości sobie prawa do tego, by kwestionować jej zachowanie. Kiedyś wydawało jej się, że są przyjaciółmi. Dzisiaj jest boleśnie świadoma tego, że w przyjaźni intencje powinny być klarowne. I mocno żałuje tych wszystkich wyjść z Cowellem –...

Spotkała się z uszczypliwymi komentarzami, szeptaniem za jej plecami i skrywanymi uśmieszkami. Nikt nigdy jednak nie drwił z niej wprost. Spodziewała się, że Marie mu o wszystkim opowie, ale martwiło ją tylko to, że co najwyżej nie zgodzi się na to, żeby nadal towarzyszyły sobie nawzajem publicznie. I była w stanie to zaakceptować. Lady Byron miała znaleźć w tym sezonie najlepszą partię i wyjść szczęśliwie za mąż. Przyjaźń z kobietą, którą ojciec przegrał w karty nie wydawała się czymś, czym nal...

Nie chciała być zauważona. Przez chwilę rozważała nawet, żeby wyjść stąd bez informowania kogokolwiek. Możliwe, że nikt nie zwróciłby uwagi. Zanim jednak podjęła tak radykalne kroki, postanowiła skorzystać okazji, że jej łapczywa przyzwoitka znalazła coś bardziej interesującego niż nietowarzyska lady Barrow i całą swoją uwagę poświęciła objadaniu się kolorowymi ciastkami. Roma nie spodziewała się jednak towarzystwa. W kierunku intruza odwraca się przestraszona, ale jej twarz nie pokazuje ulgi, k...

Nie rozumie, dlaczego w ogóle lord Byron zadaje jej jakiegokolwiek pytania. Czy to coś, czego nauczył się za granicą? Marie wielokrotnie opowiadała jej, że brat pisuje do niej listy z różnych podróży. Czasem Barrow zazdrościła mężczyznom tego, że mogą decydować o tym, gdzie przywitają następny dzień. Nie musieli przed nikim dygać, martwić się swoim stanem cywilnym i sznurować gorsetów tak ciasno, że nie można było w nich oddychać. Jej przyzwoitka zatrzymuje się, skora sama odpowiedzieć na pytani...

Przez moment przygląda się swoim palcom zaciśniętym w jego dłoni. Może tak mogłoby zostać? Może to byłoby lepsze życie. J a k i e ś. Znowu jej. Mogłaby powstrzymać całe to szaleństwo i wrócić do samej siebie. Częściej uczesanej, noszącej ładniejsze rzeczy, uśmiechniętej, szczęśliwej . Porusza jednak przecząco głową do własnych myśli. To już minęło. Jest tak blisko rozwiązania swojej sprawy. Latami cała ta włoska szajka zaprzątała jej myśli i każdą chwilę. Nie może odpuścić, nie teraz, kiedy jest...

Nie czuje się komfortowo w tej przyjaźni. Kiedyś, razem z Lady Byron stanowiłyby najlepszą parę oddanych przyjaciółek. Rozmawiałyby o swoich planach i marzeniach, raz po raz wsuwając do ust soczyste winogrona. Przymierzałyby sukienki i snuły wizję tego, co może wydarzyć się na balu. Ale chociaż Roma była zaledwie kilka lata starsza, to ostatni czas sprawił, że stała się dojrzała znacznie ponad wiek i w jej życiu nie było już miejsca na radość godną dziewczęcych podlotków. Dzisiaj również pojawia...

Chce, żeby się przejęła. Żeby poczuła, że nie jest nic warta. Żeby było jej głupio, wstyd. Chce, żeby się przestraszyła i dała mu spokój. Skrywa to pod płaszczykiem oficjalności, dlatego wciąż zachowuje dystans, zwracając się do niej per pani . Nie wychodzi z roli, konsekwentnie za nią podąża. Roma nie jest niestety tak nieopierzona, jakby sobie tego życzył. Słucha go z uwagą i już nie żartuje, więcej nie drwi. Pozwala mu na cały ten wykład, czasem tylko unosząc brew ku górze. Jest uważna. Próbu...

Nie czuje się komfortowo z tą bliskością, na którą pozwala sobie Berlusconi. Ale Roma domyśla się, że Dante stosuje dokładnie ten sam sposób, co ona, próbując rozkojarzyć rozmówcę, żeby wyjść z tego spotkania górą. Wie, bo używa tego w każdej interakcji z Anthonym, kiedy nie chce z nim dyskutować, a jedynie pozwolić sobie na wymierzoną prosto w niego nonszalancję i złośliwość. Dlatego nieco to ją bawi, chociaż powinna bardziej martwić się swoją obecnością tutaj. Trzyma się jednak myśli, że jej p...

Siada na wskazanym jej krześle i przez moment się nie odzywa. Próbuje odnaleźć się w tej sytuacji. Poniekąd się jej spodziewała. Kręci więc głową i uśmiecha się do siebie. Dopiero wtedy podnosi spojrzenie, by ponowie skrzyżować wzrok z mężczyzną. Nie boi się go. Wie, że bardzo chciałby, żeby tak było. Wzbudza dystans i niepokój, lubi poczucie wyższości. Jego pracownicy wypowiadają się o nim niechętnie lub wcale. To zdążyła przeanalizować już wcześniej. To, co jest dla niej zaskoczeniem to pompat...

# uzupełnię. Czekoladowy batonik, którego chwilę wcześniej trzymała w palcach, rozpuścił się, a stróżka polewy ścieka jej teraz po nadgarstku. Roma podciąga rękę do ust i powoli zlizuje ją językiem. Słyszy mężczyznę, który nagle zmaterializował się przed jej ławką. Nie zamierza jednak reagować od razu. Owszem, jest zaskoczona. Nie jest dzisiaj słodką dziennikarką. Ma wolne. Przeszła po wszystkich sklepach, oglądając rzeczy, na które nie ma pieniędzy, bo jej terapeutka uważa, że to oznacza powrót...

Roma przygląda się trzymanej w ręce koszulce, którą dopiero co zdjęła z siebie, wchodząc do łazienki. Nie zamierza jej zakładać. Jej zaskoczone spojrzenie przenosi z ubrania na odwróconego do niej plecami Anthonego kilkukrotnie, zanim nie ściągnie brwi i nie rzuci w niego tym, co podawał jej w takiej panice. Jest poirytowana. Nie tyle jego wizytą, a tym, co wydarzyło się na komendzie wcześniej. Wiedziała, że w wielu tematach ma rację, nie potrafiła tylko zrozumieć, dlaczego nikt nie chciał jej s...

Nie spodziewa się, że za nią pójdzie. Była przekonana, że nudna dziennikarka bez osiągnięć nie będzie dla niego na tyle interesująca, by przejąć się nią dłużej, niż przez kilka kwadransów spotkania przy kawie. Przygląda się mu z uwagą, próbując wyczytać, czy jego zachowanie nie oznacza niebezpieczeństwa. Podejrzewa coś? Podejrzewa ją ? Zastanawia się na ile powinna ciągnąć tę grę dalej, a jak bardzo może pozwolić sobie na powrót do własnego j a i pozbycie się problemu. Nie czuje obowiązku, by ch...

Nie ma ochoty dłużej udawać. Chciała go tylko spotkać. Ten ostatni raz, twarzą w twarz, zanim sprawy potoczą się tak, że będą zmuszeni poznać się w prawdziwym świecie. Przecież niczego jej nie powie, nie wie, co sobie wyobrażała. Niepotrzebnie dała się namówić na wystawienie mu idiotki w postaci Elizabeth. Policyjny psycholog twierdził, że Berlusconi lubi mieć kontrolę, że ktoś mdły uśpi jego czujność, zlekceważy potencjalne zagrożenie. Roma wie już, że to nie prawda. Dante nie traci czujności. ...