Spodziewałem się tego, że ogier może się pogubić w zmniejszonych odległościach. Kusiło mnie, żeby zostawić go z tym samego, żeby się nauczył myśleć, ale widząc jak dynamicznie wchodzi w korytarz, nie powstrzymałem się przed wyciszającym, zwalniającym "hoooł". Chyba jednak za bardzo mi zależało na jego bezpieczeństwie, co i tak się na niewiele zdało, bo jak zwykle nie posłuchał, tylko postanowił przekonać się o błędzie na własnej skórze. Na szczęście był wystarczająco silny i gibki, żeb...

Nie miałem wątpliwości, że Salvatore dobrze sobie poradzi w korytarzu, ale i tak uważnie obserwowałem jego poczynania, zwracając uwagę na tempo pokonywania przeszkód i zapas, jaki zostawiał sobie ogier. Po drugim pokonaniu korytarza już chciałem go pochwalić, ale ten nieoczekiwanie zerwał się galopem, w reakcji na co tylko pokręciłem głową... Chyba nigdy nie miał się zmienić. Poczekałem, aż się uspokoi, żeby podejść do przeszkód i je zmodyfikować. Zostawiłem pierwszy krzyżak, a pozostałe dwa zmi...

Bez większego zastanowienia poczęstowałem Salvę miętówką, której zjedzenie powinno mu zająć dłuższą chwilę, nie wspominając o dość silnych wrażeniach "kulinarnych". Większość koni jednak przepadała za tymi cukierkami i siwy chyba nie był od tego wyjątkiem. Kiedy był zajęty jedzeniem cukierka, poklepałem go po szyi i odszedłem, aby ustawić drągi na stojakach. Na początek były to trzy krzyżaki ustawione na skok-wyskok, jedna foule galopu, stacjonata mierząca metr dziesięć i stojący dwie ...

Wyczyny ogiera już dawno przestały robić na mnie wrażenie. Oczywiście uważałem, żeby nie stanąć mu na drodze, bo nie wątpiłem, że nie siliłby się aby mnie wyminąć... Ale jednocześnie nie wyglądałem na przestraszonego jego akrobacjami, tym bardziej, że bezpiecznie patrzyłem na to z boku, a nie siedziałem na jego grzbiecie, bawiąc się w zawodowego jeźdźca rodeo. :lol: Dopóki jego reakcje były tak silne i gwałtowne, nawet nie myślałem o rozpoczęciu skoków. Chciałem pierw zmęczyć Salvę do stopnia, w...

Już dawno nie korzystałem z możliwości, jakie dawał trening skokowy w korytarzu i postanowiłem to w końcu zmienić. Uznałem to za ciekawe urozmaicenie naszej codzienności i byłem wręcz przekonany, że Salva będzie wyjątkowo zadowolony z takiej odmiany - w końcu była to dla niego szansa na to, aby pokazać, na co naprawdę go stać. Z tej okazji zarezerwowałem biegalnię na konkretną godzinę, rozstawiłem na niej stojaki wzdłuż długiej ściany (ale drągi pozostawały na razie na ziemi) i wreszcie pojawiłe...

- Zawsze możemy po kręglach zajść do pizzerii. Ja stawiam - stwierdziłem beztrosko, mimo wszystko upewniając się pierw, że ta informacja trafi wyłącznie do Olivii. Absolutnie nie zamierzałem się wtrącać w jej wybory dotyczące Abby, ani tym bardziej nie próbowałem kupić sympatii dziewczynki pozwalaniem jej na rzeczy, na które nie pozwalała jej mama. Przede wszystkim było to słabe zagranie, a po drugie - zdawałem sobie sprawę z tego, że chyba nie byłbym najlepszym rodzicem, bo nie potrafiłem udawa...

Postanowiłem wykorzystać niegasnący zapał ogiera do tego, żeby oddać jeszcze cztery ostatnie skoki. Jednocześnie nie chciałem przedobrzyć, więc planowana ilość zapewne wciąż była niewystarczająca dla Salvy, ale wolałem aby odczuwał lekki niedosyt, niż zniechęcenie. Trasa miała się prezentować następująco: najazd na czwórkę, potem na trójkę i jeszcze jedno podejście do szeregu 5a-b. W związku z tym po wylądowaniu za ósemką skręciłem w lewo, żeby między przeszkodami pojechać na czwórkę i znowu wyk...

Machanie od razu zwróciło moją uwagę. Rozpoznawszy Olivię, uśmiechnąłem się szeroko, tym bardziej, że po chwili zarejestrowałem także biegnącą w moim kierunku Abby. Po kilku krokach przystanąłem w miejscu i ugiąłem nogi w kolanach, żeby złapać rozpędzoną dziewczynkę w ramiona i wziąć ją na ręce. - Cześć, księżniczko. Jak się dzisiaj masz? - Zagadnąłem z uśmiechem, jednocześnie kierując się w stronę czekającej na nas Olivii. Jeszcze niedawno nie sądziłem, że moje życie będzie wyglądać w ten sposó...

Po wybrnięciu cało z tej sytuacji musiałem aż odetchnąć i uwolnić napięcie, jakie mimowolnie pojawiło się w moim ciele. Chyba już za wiele razy skończyło się to dla mnie niedobrze, żebym odruchowo nie reagował stresem. Potrafiłem się go jednak równie szybko pozbyć, na tyle szybko, że nie musiałem nawet zjechać na woltę, tylko mogłem kontynuować zaplanowaną trasę bez żadnych przystanków. Mianowicie poprowadziłem konia na lewo, żeby tuż po chwili pojechać między przeszkodami tak, aby najechać na o...

- Oh, to mnie wcale nie dziwi - odparłem z rozbawieniem, w przeciwieństwie do Olivii dobrze wiedząc, jakim koniem była matka Marvelous. - Przez jakiś czas jeździłem na jej matce. Fajny koń, chodziła wysokie konkursy, ale charakter ma naprawdę ciężki. Wszystkiego się boi. Ale widziałem, że pod nowym jeźdźcem jakoś sobie radzi. Może po prostu nie byliśmy sobie pisani - rozwinąłem swoją myśl, na koniec wzruszając lekko ramionami. Tego chyba nie musiałem tłumaczyć, bo Olivia na pewno wiedziała, jaki...

- Przepraszam, nie chciałem Cię przestraszyć - powiedziałem, widząc, jak Olivia, zaskoczona moim nagłym pojawieniem się, wręcz podskakuje na krześle. - Nie mam szczęścia z tym koniem, ale cóż - może następnym razem będzie lepiej. Zdarza się - odparłem z pogodnym uśmiechem, wyraźnie nie przeżywając już tego potknięcia i niepowodzenia. Tuż po przejeździe byłem oczywiście rozczarowany i nie kryłem swojego niezadowolenia, ale teraz, po upływie paru godzin i innej wygranej, zupełnie nie miało to już ...

Cały dzień sportowych zmagań kończył się wspólną kolacją w pobliskiej restauracji. Lubiłem takie inicjatywy, bo to właśnie z takich spotkań wynosiłem najlepsze wspomnienia z wyjazdów na zawody, nie licząc oczywiście wyjątkowo udanych przejazdów i ważnych wygranych. Była to świetna okazja ku temu, żeby zacieśnić więzy ze znajomymi ze świata jeździeckiego i trochę się rozerwać po ciężkim dniu, co należało się wszystkim bez wyjątku. Choć nie wszyscy mieli powód, żeby świętować, to po atmosferze moż...

Odkąd zauważyłem, że Salvatore wbrew pozorom skupia się na przeszkodach, przestałem się aż tak przejmować jego brykaniem pomiędzy. Co prawda czasami to właśnie z tego wynikały nasze błędy na parkurze, ale w większości przypadków brykanie nie zaburzało odległości. Mimo wszystko liczyłem na to, że siwemu kiedyś się to znudzi; kto wie, może to właśnie moment, kiedy zacznie skakać wyżej, sprawi, że odechce mu się machać zadem na lewo i prawo... Póki co jednak kompletnie to zignorowałem, w półsiadzie...

OLIVER PELERIEUX & DREAMCATCHER - KLASA N, ZWYKŁY Stuprocentowa koncentracja na zbliżającej się przeszkodzie pozwoliła nam uniknąć ewentualnych błędów. Podobnie jak Dreamcatcher, zdawałem się nie zauważać całego otoczenia. W zamian poświęcałem sto procent uwagi reakcjom konia i temu, by jak najefektowniej poprowadzić go po parkurze. Wskazałem mu miejsce odbicia, które uznałem za najodpowiedniejsze, po czym wyczekałem kolejnego ruchu ze strony konia, nie ośmielając się go wyprzedzić. Nie spó...

Imię i nazwisko: @Oliver Pelerieux
Imię konia: @Prada
Link do paszportu konia: kliknij
Klasa: P
Opis do przejazdu: nie
Trening: brak

OLIVER PELERIEUX & DREAMCATCHER - KLASA N, ZWYKŁY Po odejściu spod przeszkody kontynuowałem galop na prawo. Zakręciłem za okserem, służąc wałachowi pomocą w uzyskaniu odpowiedniego wygięcia i zachowania równowagi w tym dość wymagającym zakręcie. Zależało mi na tym, żeby nie tracił w nich za wiele prędkości, bo nie zamierzałem silić się na trudne skróty ani pędzić na złamanie karku. Wesoły, równy galop miał nam zagwarantować zadowalający czas i tego też planu się trzymałem. Kierując się na c...

Odetchnąłem z ulgą, gdy w ciągu kolejnych minut nie wyszły na jaw żadne niepokojące objawy. Spięciu i rozkojarzeniu potrafiłem zaradzić i chociaż nieplanowo wydłużyło nam to trening, to o stokroć wolałem to, niż bujać się z kolejną kontuzją przez kilka tygodni. Mógłbym się nawet pokusić o stwierdzenie, że ten gwałtowny wybuch emocji sprawił, że Salvatore stał się wyjątkowo przyjemny do jazdy. Nie spieszyłem się z powrotem do galopu i skoków, za to dałem mu czas na dojście do siebie. Kiedy zaczął...

OLIVER PELERIEUX & DREAMCATCHER - KLASA N, ZWYKŁY Po tym, jak podczas pierwszego konkursu na swoim podstawowym koniu zbytnio się nie popisałem, miałem trochę mieszane uczucia względem startów w wyższej klasie. Warunki były niełatwe, a parkur był bardzo wymagający, ale w opozycji do tego stawał złoty charakter Dreamcatchera, który już niejednokrotnie dał mi się poznać jako szczery i odważny koń. Nie miałem też w zwyczaju się poddawać, więc odłożyłam na bok wcześniejsze niepowodzenia i skupił...

Od razu po zatrzymaniu i spostrzeżeniu, że Salvatore wcale nie zamierza podejmować dalszej walki, poluźniłem wodze. Starałem się też rozluźnić mięśnie, żeby jak najmniej prowokować konia do zmiany zdania, ale wcale nie było to takie proste. Naprawdę rzadko się bałem, ale chyba nikogo nie powinno dziwić, że serce o mało mi nie wyskoczyło z piersi w trakcie tych paru minut. Na szczęście największy kryzys zdawał się być już zażegnany. - Już wszystko dobrze - odezwałem się do ogiera, delikatnie głas...

Niestety wydarzyło się to, czego obawiałem się najbardziej. Biegający luzem kucyk upatrzył sobie w Salvatore rywala, bo choć był ponad połowę niższy, to wciąż był ogierem i najwyraźniej nie mógł popuścić drugiemu. Widząc, że kuc zmierza w naszą stronę, chciałem zmusić Salvatore do galopu. Uciekanie przed kucykiem może i wyglądałoby śmiesznie, ale naprawdę było najbezpieczniejszym rozwiązaniem. Niestety kuc zdążył nas dopaść, a Salva - zamiast się posłuchać - postanowił wdać się się z drugim ogie...